Lubię wyglądać przez okno,
przymykać oczy i dostrzegać świat inny.
Lubię popadać w melancholię,
odizolowywać się od innych, uciekać od hałasu i tłumów.
Lubię obserwować i myśleć,
ale „inaczej” niż wszyscy.
Lubię ten chaos w mojej
głowie, bo tak naprawdę, tylko dzięki niemu potrafię uporządkować myśli.
Lubię deszcz i to jak spływa
kroplami po oknie.
Lubię tą pojedynczą łzę,
która sunie powoli po policzku i przypomina mi o tym, że w tej mojej „innej”
głowie pozostała cząstka człowieczeństwa…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz